دنیای تکنولوژی

1-4-1- رزین‌های اپوکسی ـ نووالاک

رزین نووالاک به عنوان زنجیر اصلی مولکول عمل می‌کند. این رزین‌ها، دارای عاملیت بزرگ‌تری نسبت به رزین‌های اپوکسی دی‌گلیسیدیل بیس‌فنل‌آ هستند. پوشش‌های برپایه‌ی رزین اپوکسی ـ نووالاک دارای دانسیته بیشتری بعد از فرآیند شبکه‌ای شدن می‌باشند، که این امر موجب مقاومت شیمیایی بالا، کارایی در دماهای بالا و مقاومت خوردگی بیشتر خواهد شد. ولی انعطاف‌پذیری و مقاومت نسبت به ضربه‌پذیری پوشش کاهش خواهد یافت. ولی انعطاف‌پذیری و مقاومت نسبت به ضربه‌پذیری پوشش کاهش خواهد یافت. در عمل با اختلاط رزین نووالاک و رزین‌های اپوکسی دی‌گلیسیدیل بیس‌فنل‌آ، برتری و ویژگی‌هایی در رنگ‌های پودری حاصل می‌شود. در شکل 1-2 ساختار رزین اپوکسی ـ نووالاک نشان داده شده‌است.

رزین‌های اپوکسی ـ نووالاک با واکنش‌های شیمیایی مشابه رزین‌های اپوکسی دی‌گلیسیدیل بیس‌فنل‌آ تولید می‌شوند. مواد اولیه‌ای که برای ساخت رزین‌های اپوکسی ـ نووالاک مصرف می‌شوند، اپی‌کلروهیدرین و رزین نووالاک می‌باشند. از واکنش بین پلی‌کندانسیون فنل‌ها و آلدهیدها، رزین‌های نووالاک تولید می‌شوند. ساختار کلی آن‌ها در شکل 1-3 آورده شده‌است.

از واکنش نووالاک با اپی‌کلرو هیدرین یک محصول واسطه تولید می‌گردد، که برای اینکه به محصول نهایی برسد هیدروهالوژنه می‌گردد.

1-4-2- رزین‌های اپوکسی اصلاح شده

رزین‌های اپوکسی از نوع اپوکسی دی‌گلیسیدیل بیس‌فنل‌آ و نووالاک نسبتاً شکننده هستند. رزین‌های تجاری با انعطاف‌پذیری بهبود یافته با افزودن مولکول‌هایی با زنجیره بلند فعال به این نوع رزین‌ها به‌دست می‌آیند. اصلاح رزین‌های اپوکسی DGEBA  را می‌توان با بیس‌فنل‌آ و CTBN را به آکریلو نیتریل ـ بوتادین ارتقا داد، تا به شکل یک رزین اصلاح شده با الاستومر با اکی‌والان 750 به‌دست آید. پوشش‌های تهیه‌شده از این رزین با دی‌‌سیان‌ دی‌آمید به عنوان عامل پخت مقادیر انعطاف‌پذیری و ضربه‌پذیری را خصوصاً در دماهای پایین نشان می‌دهند و مخلوط آن‌ها با رزین‌های نووالاک خواص بهتری را برای پوشش‌های ضخیم ارائه می‌کنند.